Artykuły

​

Stopnie święceń

 

​

Wszystko, co w szczególny sposób przeznaczone jest do sprawowania kultu musi być konsekrowane. Consecrare –poświęcić (przekazać Bogu na własność, wyłączyć z użytku świeckiego). Konsekrowano kościół, w którym już nie mogło się nic dziać świeckiego, jak np. dyskoteka, konsekrowano kielich, który nie mógł służyć do picia czegokolwiek innego jak tylko Krwi Pańskiej i to w czasie liturgii. Konsekrujemy w czasie Eucharystii chleb i wino – i od tej pory stają się ciałem i krwią, której nie można np. wyrzuć do śmieci lub znieważyć. Konsekrowano dziewice, które poprzez śluby czystości chciały stać się własnością Chrystusa i tylko Jemu służyć. Wreszcie konsekruje się mężczyzn, których życie przeznaczone jest na wyłączność Boga na służbę ku chwale Jego Majestatu. Dlatego kapłan nosi czarną sutannę, aby przypominać sobie, że umarł dla świata (znak żałoby). Kapłanowi już nie wszystko wypada ze względu na to, że w sposób szczególny należy do Boga, który nie jest z tego świata.

​

Pierwotnym znakiem przynależności do duchowieństwa nie była sutanna, a tonzura – był to wygolony na głowie krążek obejmujący czubek głowy.  Wprowadzenie tego znaku wiązało się z utożsamianiem pozycji społecznej, ze sposobem strzyżenia. Królowie nosili długie rozpuszczone włosy, ich poddani krótkie a niewolnicy mieli zgolone włosy. Wygolenie czubka głowy symbolizowało nie tylko śmierć dla świata (włosy okalane wyciętą tonzurę symbolizowały koronę cierniową), ale było także symbolem poddania swojej wolności Chrystusowi. Tonzurę, która wyraża stan duchowny czyniono kandydatowi do kapłaństwa już na drugim roku studiów. Kleryk przyjmował 7 święceń (dzisiaj posług), a dzisiaj do grona duchowieństwa zalicza się tych, którzy przyjęli święcenia diakonatu, prezbiteratu i episkopatu.

​

Przyjęcie święceń diakonatu jest sakramentem, ale nie jest kapłaństwem. Dlatego od kilku lat dzieci przygotowujące się do sakramentu I Komunii św. ucząc się 7 sakramentów wymieniają sakrament święceń (a nie kapłaństwa). Kapłanem jest ten, który na mocy ustanowienia Bożego otrzymuje dopuszczenie do składania ofiary miłej Bogu. W Starym Testamencie był to Aaron

i jego synowie, którzy przechodzili stosowny obrzęd konsekracji, a w Nowym Testamencie Apostołowie i ci, którzy otrzymali władzę poprzez nałożenie rąk. Diakon nie składa ofiary lecz niesie szczególną posługę pomagając kapłanowi (biskupowi lub prezbiterowi). Mamy szczęście, że w minionym roku za pośrednictwem ks. Mikołaja mogliśmy się przyglądać kim jest diakon

i jakie może pełnić czynności w czasie liturgii. Diakon może czytać Ewangelię i wygłosić kazanie. Przygotowuje ofiarę wlewając do kielicha wino i wodę. Może sprawować, jak diakon Filip

z Dziejów Apostolskich, sakrament chrztu. Może sprawować samodzielnie pogrzeb (pomijając sprawowanie Mszy Św.). Rozdaje Komunię św. Co ciekawe, po skończonej liturgii, to właśnie diakon miał powinność rozdzielania ubogim z darów, które były składane na Mszy Św. (dzisiaj jest to taca, wcześniej różne dobra materialne pierwszej potrzeby)

​

Do pomocy biskupom, mającym władzę apostołów, wyznaczono prezbiterów (starszych). Są to wszyscy, których dzisiaj nazywamy księżmi, kapłanami, którzy sprawują sakramenty

i prowadzą duszpasterstwo. Niektórzy z nich mają szczególne tytuły przyznawane im za zasługi (kapłan, prałat, radca duchowy, infułat). Tytuły te, choć wnoszą zmiany w stroju kapłana, nie mają nic wspólnego z dodatkowymi święceniami. Podobnie biskupi (arcybiskup, kardynał, papież) choć są określonymi urzędami, nie są związane z jakimś dodatkowym sakramentem święceń. Papież jest biskupem, który przyjął takie same święcenia jak nasz biskup Ryszard.

​

​

​

​