Artykuły

5. Teologia sakramentu małżeństwa

 

Małżeńskie przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury do dobra małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności „sakramentu”. Pojęcie sakramentu definiujemy jako „Widzialny znak niewidzialnej łaski” (św. Augustyn), lub jako „Jezus w znakach”. Poprzez sakrament małżeństwa Jezus, który jest Miłością (1J4,8) umacnia słabą miłość dwojga osób do poziomu rezygnacji z siebie i dawaniu siebie. Tylko Jezus może być źródłem takiej miłości. Co więcej, małżonkowie, którzy w pożyciu małżeńskim otwierają się na dar potomstwa, stają się wyraźnym znakiem i podobieństwem Boga w świecie. Tak jak Ojciec otwiera się na Drugiego, zradzając Syna, a Ci Dwaj otwierają się na Trzeciego i tchną Ducha Świętego, tak mąż i żona otwierają się wpierw na siebie wzajemnie w miłości i wyrażają otwarcie się na trzeciego (potomstwo). To podobieństwo wzmacnia fakt, że Bóg jest Stwórcą świata i zaprasza nas ludzi do współtworzenia poprzez akt zrodzenia potomstwa. Choć w samej liturgii małżeństwa nie ma materii, tak jak woda we chrzcie św., to jednak małżonkowie stają się ciągłym nośnikiem znaku Boga w świecie.

​

Dlaczego Chrystus Pan podnosi małżeństwo do rangi sakramentu? Dlatego, że wspólnota przymierza małżeńskiego jest także obrazem przymierza Chrystusa z Kościołem. Słowo kościół w języku polskim pochodzi od słowa kostel (zamek), co nawiązuje do czerwonych, ceglanych warowni, które wznosi się w Polsce jako domy modlitwy. Jednak w języku biblijnym Kościół – Ekklesia jest rodzaju żeńskiego – w tym samym rodzaju kościół wyrażany jest przez większość zachodnich języków nowożytnych. Kościół jako wspólnota jest Małżonką (oblubienica) Jezusa Chrystusa.